O V E R - A C T I N G

S cene 1 :  Ext. Kalsada. Mga sasakyan. Madaling-araw. Sa loob ng isang taxi, makikita ang isang lalaki. Naka-long sleeves. Nag-iisip. Madadaanan ang ilang mga poste na may ilaw. Bilog ang buwan. Tutunog ang radyo ng taxi. Maririnig ang boses ni Ariel Rivera. “Sana Ngayong Pasko” ang awitin. Zoom in ang camera sa lalaki sa taxi. Mababakas ang biglang pagbabago sa kanyang mukha. Ang kaninang nag-iisip ay mapapalitan ng kalungkutan. Titingin siya sa bintana ng taxi. End of Scene 1. Ganito ang nangyari sa akin kaninang umaga. Ganito ko rin ito gustong isipin. Ewan ko ba pero madalas pakiramdam ko, isang pelikula ang buhay ko. O kaya isang music video na pinapalabas sa MTV. Puwede ring isang reality show na pinapanuod ng maraming tao. Gustong-gusto ko maglakad sa isang daan na may iilang ilaw lamang mula sa mga poste habang malamig ang hangin. O kaya habang umaambon. Pakiramdam ko, tumitigil ang mundo at nakatingin lamang ito sa akin. Minsan naman, haban...

H indi ako sigurado kung ano ang gusto kong sabihin sa entry na ‘to. Hindi ko rin alam kung ano ang magiging epekto nito sa akin at sa ilang makakabasa nito. Pero isa lang ang totoo – kailangan kong sabihin ang mga ito.  Siguro sa lahat naman ng nagiging blogger na gaya ko, naroon ang intensyon  na magbahagi ng kanilang sarili. Sumusulat tayo kasi gusto natin buksan ang bahagi ng mga sarili natin sa ibang tao. Kung hindi man mga kwento tungkol sa mga pangyayari sa ating buhay, mga obserbasyon at naiisip sa ilang mga kaganapan sa ating paligid.  Sumusulat tayo kasi may gusto tayong sabihin. Kung makakaugnay man, mamumuhi, matatawa o kaaawaan tayo ng makakabasa nito ay hindi natin kontrolado. Dito lumalabas ang pagiging dinamiko ng tao – bawat isa ay masasabing nag-iisa batay sa kanyang ugali at pagtingin sa mundo. Hindi ko naman itatanggi na may takot din ako nang magsimula akong magsulat dito sa blog ko. Pero napawi ito ng mga komento at hits na natangga...